Мейрамбек көбелектерді қуа жөнелді. Жерде жатқан үлкен ағаш таяқты қолына алып алған ол әдемі ақ көбелектің соңына түсіп берді. Таяғын оңды-солды сілтеп, жазықсыз көбелектің апшысын қуырып барады. Жоғары-төмен қалбалақтай ұшқан бейшараға ауыр соққы дәл тисе, жерге жалп еткізбек. -Мейрамбек, тоқта, тиіспеші! - деді Бақыт оның жолын кес-кестей бөгеп.